Adios!

Dit was het dan, deel 1 van mijn grote avontuur zit erop. 5 september stond ik huilend op Schiphol en moest ik afscheid nemen van al mijn lieve vrienden en familie. Inmiddels zijn er vier weken voorbij en is het huilen en afscheid nemen opnieuw begonnen.

Maar eerst iets leuks, het weekend!

Afgelopen vrijdag vertrok de bus om 4pm richting Puerto Viejo. 6 uur, 3 files en vier huilende baby's later eindelijk aangekomen in het hotel. Na een wel verdient koud biertje (gedronken op het strand onder de sterrenhemel met onze voeten in het water) was het tijd om te gaan slapen.
De volgende ochtend was het tijd om te gaan snorkelen. Volgens de mevrouw van de receptie moesten de bus nemen en uitstappen bij het natuurpark, daar zouden overal snorkel winkels zijn. Wij als brave toeristen precies gedaan wat ze zei, maar geen snorkel te bekennen. Het enige wat in de omgeving te vinden was, was het restaurant van Rodolfo. Rodolfo is een Italiaan, samen met zijn 5e vrouw, heeft zijn jongste zoon Mowgli genoemd en het is de beste kok in heel Costa Rica. In zijn restaurant de lekkerste pasta ooit gegeten en daarna weer terug gegaan naar ons hotel voor een strand dag. De stranden hier zijn wit of zwart en de zee is blauw, zoals in de film. Na een lange dag op het strand was het tijd om het nachtleven van Puerto Viejo onveilig te maken. De clubs hier zijn fantastisch! Iedereen danst de salsa en de heupen gaat alle kanten op. Ik dacht dat ik de salsa best oké kende (thanks to Schröder) maar dit viel vies tegen. De eerste stap was goed, daarna was er niks meer te herkennen zoals ik de salsa ken, ondanks onze danskunsten was het een geweldige avond.
Zondag was snorkel dag! Om 7 uur in de bus op weg naar Fernando en zijn boot. Na een korte boottocht was het dan eindelijk tijd om het water in te duiken. Na drie uur lang zwemmen en het zien van de vissen had Fernando een heerlijke fruit salade voor ons gemaakt, daarna was de tour afgelopen en werden we gedropt in een natuurpark. De wandeling duurde 2 uur maar eindigde (gelukkig) bij Rodolfo en stond er een heerlijk pasta op ons te wachten. Helaas was het na de maaltijd weer tijd om naar huis te gaan, weg van de mooie, warme stranden en terug naar de vieze, koude stad.

Mijn laatste week was aangebroken. Het afscheid nemen, het inpakken en het regelen was opnieuw begonnen. Donderdag was mijn afscheidsfeestje met de andere vrijwilligers. We hadden afgesproken in de plaatselijke bar, een erg geslaagde avond en natuurlijk heb ik de avond afgesloten met tranen.

Vandaag had ik mijn laatste Spaanse les, afscheid nemen van mijn lieve juf viel zwaar. Vier weken lang heb ik elke dag minimaal drie uur les van haar gehad. Ze was als een moeder voor mij. Met al mijn vragen, problemen, heimwee of als ik er doorheen zat kon ik bij haar terecht. Fabienne je bent de beste, ik zal je missen!

Zojuist heb ik mijn laatste avondmaal gegeten, morgen het afscheid nemen van Mamaluchi, mijn huis en van mijn huisgenootje Theresa, een zware dag.
Maaaar gelukkig komen aan het einde van de dag dan eindelijk mijn lieve Paps&Mams.

Tijdens onze rondreis zal ik geen nieuw verhaal schrijven. Tot over 2 weken en tot in Jamaica!


Hasta pronto!